Timothée Chalamet’yi “Call Me by Your Name/Beni İsminle Çağır”da yıldızlaştıran Luca Guadagnino, kendisine Venedik’te En Yeterli Direktör Mükafatı getiren “Bones and All/Kemikler ve Her Şey”de de yeniden beğenilen oyuncusuyla selamlıyor seyircisini. Üstelik bu sefer Chalamet, sinemanın yapımcılarından biri de tıpkı vakitte.
Daha evvel Jack Finney’in “The Body Snatchers”ını ve Dario Argento’nun “Suspiria”sını uyarlayan, “A Bigger Splash”de de Luca Guadagnino ile çalışmış olan David Kajganich’in senaryosunu yazdığı sinemanın kaynağı Camille DeAngelis’in 2015 tarihli ve tıpkı isimli romanı. Sinemada evvel Maren ile tanışıyoruz. Annesinden miras kalmış yamyamlık dürtüsüyle baş etmeye çalışan genç kız, babasıyla birlikte daima taşınmak zorunda kalıyor. Günün birinde tıpkı kendisi üzere dürtüleri olan Lee ile tanışıyor. İkisi de ailelerinin sahiplenmediği, dışlanmış birer “öteki” olarak uzun bir seyahate çıkıyor.
İçsel yolculuk
Maren’in doğum evrakından anlaşıldığı üzere kıssa ‘80’lerin sonunda geçiyor; yani muhafazakârlıkta kendi doruğunu yaratan Reagan Amerika’sında… Luca Guadagnino, Oliver Stone’un “Katil Doğanlar”ını anımsatan lakin tam aykırısı istikamette giden bir aşk öyküsünün peşine düşmüş anlaşılan. Maren ve Lee’nin yamyamlık dürtüsünü biraz da vampir külliyatına benzeterek ötekilerin var olma gayretine dönüştürüyor. Bu dürtüyü kalıtsal hastalık olarak ele alması epey manidar. Zira anne-babalar kendi kanlarından gelen bu hastalığa sahip evlatlarını benimsemiyor, onlara bir hayat kurmak için çabalamıyor. Ve bir halde onları yalnız bırakıyorlar. Maren ve Lee’nin kendilerine besin ararken yaptıkları seçimler de onları vicdanen “temiz” konumluyor. Kurbanlardan biri bebekli bir anneye, başkası ise küçük bir çocuğa makus davranıyor örneğin; yani Maren ve Lee’nin ebeveyn travması ve kendileriyle hesaplaşması onları daima takip ediyor. Bu noktada Guadagnino ve senarist Kajganich, kolaycı bir yol izlemeyi tercih ediyor. Zira Reagan Amerika’sında geçen bir aşk ve yol sineması çekip de o periyodun muhafazakâr yansımalarını göstermemek, toplumun ötekileştirmesine değinmemek, olayı yalnızca Maren ve Lee’nin hastalıklı kan bağına indirgemek, elini epey korkak alıştırmak manasına geliyor. Kahramanlarımız ailesel travmalarıyla boğuşurken sinema, topluma dair bir kelam söylemiyor. Berbatlığın kendi içlerinden geldiğini de göz önüne alırsak, birbirlerine yuva olmaya çalışan ikilinin Reagan Amerika’sı bakışına uygun hareket edip uysallaştığını bile söylemek mümkün.
Filmin aslında başkahramanlarından çok daha enteresan bir karakteri var: Amerikan yerlisine benzeyen, kurbanlarının saçlarından metrelerce kuyruk yapan Sully, katliamlarla dolu Amerikan tarihiyle ilişkilendirilebilecek ya da bir görünüp kaybolmaktan daha derinlikli yazılabilecekken sinemanın makûs adamıyla figüran ortasında bir yerde konumlanıyor. Ancak bu roldeki performansıyla Mark Rylance elinden gelenin fazlasını yapıyor ve tahminen de yardımcı erkek kategorisinde Oscar adaylığına yakın görünüyor. Sineması büyük ölçüde sırtlayan ve Venedik Sinema Festivali’nde genç yeteneklere verilen Marcello Mastroianni Ödülü’nü kazanan Taylor Russell, abartıya kaçmayan sakin oyunculuğuyla övgüyü hak ediyor. Chalamet ise karakteri daha geri planda olsa da sinemadaki süratli yükselişinin özgüveniyle Russell’dan rol çalmayı başarıyor.
Babayım ben baba!
Ülkesine, Çanakkale’de savaşan Anzaklara ve aynı vakitte kahraman Türk askerine hürmet duruşunda bulunduğu “The Water Diviner/Son Umut”tan yaklaşık sekiz yıl sonra Russell Crowe yine direktör koltuğunda. Hem de mesleğinde birinci sefer senaryosunu kendisinin kaleme aldığı bir filmle… “Poker Face/Tehlikeli Oyun”un başrolünde elbette kendisi var yine…
Jake Foley usta ve ultra varlıklı bir kumarbaz. Lakin ölümcül bir hastalığın pençesinde. Çocukluk arkadaşlarını bir gece son oyun için bir ortaya getiriyor. Maksadı onlara yanlışlarının hesabını sormak, onlarla hesaplaşmak. Toplandıkları gece meskeni hırsızlar basınca ortalık karışıyor elbette.
Russell Crowe, “Son Umut”ta Çanakkale’de savaşan oğullarının peşine düşmüştü. Yeni sinemasında de baba olmanın kutsiyeti üzerine gidiyor. Bu sineması adadığı babasını geçen sene kaybetmesi, tıpkı sinemanın kahramanı üzere kendini sorgulamasına, geleceğe ne bırakacağına dair bir hesaplaşma içine girmesine vesile olmuş üzere. Uhrevi amaçlarla yola çıkılmış olsa da “Tehlikeli Oyun”, Crowe’un insani ya da mesleksel olgunluğunu yansıtamayan bir imal. Ne kapalı alanda tansiyon yaşatabiliyor ne de vefatın getirdiği duygusal yoğunluğu… Hantal, özelliksiz bir üretim. RZA, Liam Hemsworth vs. “Ben bu sinemada ne yaptım?” diye sormuşlar mıdır kendilerine sanki?