Melike Sarıkaya/ Milliyet.com.tr – Mehmet Temel tam 68 sene evvel Kayseri’nin Yahyalı ilçesinde dünyaya gözlerini açtı. Doğduğunda kolları yok, bacaklarında ise kısalık sorunu vardı. Rastgele bir cürmü olmayan, temiz bir bebekti. Onu bedensel eksiklikten daha çok yaralayan ise annesiydi. Temel, şimdi her şeyden habersizken bir yaylada, üzerine çamaşır kazanı kapatılarak vefata terk edildi. Karnı aç, sevgiye muhtaç bir bebeğin öldüğü düşünülmüştü. O vazgeçmedi ve her şeye karşın hayata tutundu. Kendisini kurtarmaya gelen babasını ışıldayan gözlerle karşılamış, vazgeçmediğini göstermişti. 9 yaşına kadar süren meşakkatli süreç, onun birden yemek yiyebilip, yürümesiyle boyut atladı. O artık daha özgüvenliydi. Umut ve muvaffakiyet dolu ömür öyküsünü, Mehmet Temel ‘SEN ANLAT’ için anlattı.
HAYATA ACI BİR BAŞLANGIÇ
Mehmet Temel, 1956 yılında Kayseri’nin Yahyalı ilçesinde gözlerini açmıştı. Çaresiz bir bebekken, hayatının en acı imtihanını annesi tarafından yaşayacağını bilmiyordu. Mehmet Temel’in şimdi küçük bir bebekken vermiş olduğu bu uğraş, onun böylesine güçlü olmasının yapı taşını oluşturuyordu. Gönlü kırılmasın diye annesi vefat edene kadar bu bilgiyi hiç kimseyle paylaşmayan Temel, yaşadıklarını şu halde anlatıyor:
“Bizde herkes yaylaya çıkar. Ben de yaylada dünyaya gelmişim. Komşular anneme ‘Bunun eli ayağı yok, at öldür ne yapacaksın bunu’ demişler. Annem Anadolu bayanıydı, cahilmiş. Annem beni yaylaya atmış, üzerime de çamaşır kazanı kapatmış. Babam köydeymiş ve bir hafta sonra duymuş. Benim olmadığımı görünce annemi sıkıştırmış, annem ise ‘Öldü o’ diye karşılık vermiş. Babam annemden yerimi öğrenmiş ve çabucak yanıma gelmiş. Diz uzunluğu çamur olan bir yermiş. Babam kazanı bir kaldırmış, öylece onun yüzüne bakarmışım. Bana hiç çamur bulaşmamış. Babam beni ceketine sarıp getirmiş. Annemi de ‘Bu çocuğa artık başkalarından bile uygun bakacaksın’ diye uyarmış.”
Aslında hayata acı bir formda başlayıp bu acıyı atlattığı düşünülse de bu süreç 9 yaşına kadar sürmüş, Temel’in mutluluğa kavuşacağı günlere çok az kalmıştı.
‘BİR DAHA KALKAMAM DİYE OTURAMADIM’
Temel yemeğini kendi yiyemiyor, suyunu içemiyor, tuvalet gereksinimini giderebilmek için yardıma muhtaçlık duyuyordu. Günler geçiyor, Temel büyüyor ve ilkokul çağına geliyordu. Tüm bu gereksinimlerin giderilmesinde annesinin yardımı çoktu lakin yorulmuştu. Bu bıkkınlık Mehmet Temel’in kendi başına yemek yiyebilmesinin, su içebilmesinin, yürüyebilmesinin, koşabilmesinin fitilini ateşleyen noktaydı. Mehmet Temel’in annesi, babasına “Artık bıktım, götür sen bak” demişti. Yürümeye başladığı günün sevincini unutamayan Temel o günleri anlatırken, “Babam katıra binip, beni de kucağına alıp elma bahçesine götürmüştü. Bahçede duruyorum, güya bahçeyi koruyorum. Bahçeyi götürseler ne yapabilirdim ki? Gözüme bir mübarek gözüktü, Allah güç verdi ve bir anda yürümeye başladım. Sevinçten ağaca çıktım, şu an mümkün değil. O denli bir sevinç çığlıkları atıyordum ki komşularım yılan, köpek üzere hayvanlardan korkup bağırdığımı düşündüler. Geldiler ve ağaca beni kimin çıkardığını sordular. ‘Ben çıktım’ deyince inanamıyorlardı. Oturmaya korkuyordum. Bir daha kalkamam, yürüyemem diye oturamadım. Babama haber gidince babam kurban kesti” tabirlerine yer verdi. Mehmet Temel, yürümeye başlamadan evvel kendisini yaraladığı bir noktayı kış geldiğinde kilo aldığını, yaz geldiğinde ise “Arkadaşlarım koşabiliyor, ‘Ben neden koşamıyorum?’ diye üzülüyordum, kilo veriyordum” diyerek anlattı.
Temel, bir müddet sonra bahçeye yürüyerek gidip gelmeye başlamıştı. Bu süreçte yol üzerindeki bir okulda vazife yapan öğretmenin dikkatini çekmişti. Öğretmen bir gün Temel’i çağırdı, sandalyeye oturttu ve ayağına tebeşir verdi. Temel, dikkatli öğretmeni sayesinde yazmayı öğrendi, okula da hayatının dönüm noktası olan 9 yaşında başladı.
İNANMADILAR FAKAT BAŞARDI
Temel’in yürümeye başladıktan sonra hayatı daha sevinçli tahminen daha aksiyonlu diyebileceğimiz bir hâl aldı. İlerleyen süreçte arkadaşlarıyla Ürgüp’e kaçtı. Paraları olmadığı için hanlarda yatmışlar, burada da bitlenmişlerdi. Kendi ömür uğraşını verebilmek için ayakkabı boyacısı olarak çalışmak isteyen Temel, “Arkadaşlarım lokanta üzere yerlerde çalışmaya girdiler. Yemeği onlardan yiyoruz zira onlar kazanıyor. Ben de bir gün dolaşırken arkadaşlarıma ‘Bana boya hazırlayın, boyacı olacağım’ dedim. Arkadaşlarım ‘Yapamazsın’ dediler. Tekrar de tüm gereksinimlerimi onlar aldı. Ayağımla yaptığım için etraf bölgelerden gelen çok oluyordu” diyerek boyacılığa başlayan serüvenini anlattı.
TANIŞTIĞI BEŞERLER SEFERBER OLDU
Temel’in rotası Ürgüp’ten sonra da İzmir’e yönelmişti. İzmir’de çalışmak için Basmane Zabıta Müdürlüğü’nden müsaade almaya gitti. Mehmet Temel, Basmane Zabıta Müdürlüğü’nde yaşananları özetlerken, “Müdür bana ‘Sen bu halde çalışmak isteyip bir de benden müsaade mi istiyorsun?’ dedi. Çabucak yardımcı oldu, çok memnun oldum. Kış geldiğinde çalıştığım bölgeye çok insan gelmiyordu, çalışamıyordum. Tekrar müdüre gidip çalışamadığımı söyledim. Bana ‘Nereyi istiyorsun?’ diye sordu. ‘Kemaraltı’ diyorlar, orayı istiyorum dedim. Müdür bölgedeki arkadaşlara bildirip ben nereyi istiyorsam oraya yardımcı oldu” sözlerine yer verdi. Temel, orada çalışmasının üzerine bir müteahhitle tanıştığını söyledi. Mehmet Temel müteahhitle yaşadığı anılarını, “Bir adam geldi. Lüks kıyafeti olmayan, sıradan giysili bir adamdı. Hükümet konağının müteahhidiymiş. Bana para vermek istedi, kabul edemeyeceğimi söyledim. Gaz sobası kurdurdu, benim için küçük bir dükkân ayarladı .Ben de o dükkânda çalışmaya başladım” halinde konuşarak anlattı.
Babasının evlenmesini istemesinin üzerine Mehmet Temel, 1978 yılında Uğur Dündar’ın TRT’de sunuculuğunu yaptığı bir programda evlenmek istediğini lisana getirmişti. Bu programın üzerine 100’den fazla kişi Temel’e talip oldu, Temel ise şu anda hala evli olduğu birinci talibiyle evlendi. Mehmet Temel’in nikah merasiminde de Uğur Dündar nikah şahidi oldu.
Mehmet Temel’in nikah merasiminde gazeteci Uğur Dündar nikah şahidi oldu.
HER ŞEY KIZININ SORUSUNA KADARDI
Temel, hayatının her noktasında kendini olduğu üzere kabullendiğini ve hiçbir vakit kendini engelli hissetmediğini söyledi. Temel, hayatında kendini birinci kez kızının “Baba senin neden kolların yok? Sana kolumu bacağımı vereyim” konuşmasının akabinde engelli hissettiğini söyledi. Mehmet Temel, kızının bu cümleleri üzerine uzun uzun düşünmüş ve 3 ay kendine gelememişti.
‘BUGÜN GÜÇ OLAN YARIN KOLAY OLUR’
Mehmet Temel, kendini seven ve kendi gücünün şuurunda olabilmek için rastgele ek bir güce muhtaçlığı olmadığının farkındaydı. Hiçbir vakit rastgele bir tedavi süreci için hastaneye başvurmamıştı. Kendini her haliyle seviyor, var ettiği sistemini kaybetmekten korkuyordu. En ihtimal vermediği nokta otomobil kullanmaktı ama Temel azmiyle onu da başardı. Tedaviye gereksinim duymadığını lisana getiren Temel, süreci şu biçimde anlattı:
“Ben doktor nedir bilmezdim. Belki şu an ki sistemimi kaybederim diye gitmedim hiç. Bugün sıkıntı olan yarın kolay olur, tembelliğe alışırız. Ben aslında her şeyi kendim yapıyorum. Tahminen bacağımı uzatsalar şu an yaptıklarımı yapamayacaktım. Hiç berbere gitmem, tıraşımı daima kendim olurum. Bugün kent dışına kendi aracımla gidip gelebiliyorum. Otomobil kullanacağıma hiç ihtimal vermezdim. Her şey aklıma gelirdi lakin o gelmezdi. Şu an otomobil kullanıyorum. Hem de otomatik vitesli değil, herkes şaşırıyor.”
2 İSİM EN BÜYÜK BÜYÜK DESTEKÇİSİ OLDU
Mehmet Temel şu an da hâlâ çalışmakta olduğu Kaleiçi bölgesinde dükkânı olacağını bilmeden, arkadaşlarının dayanağıyla Antalya’ya gelmişti. Burada tekrar basın topluluğundan arkadaşlarının dayanağıyla büyükşehir belediyesinden de müsaade alarak Kaleiçi’nde bulunan dükkânını yaklaşık 30 sene evvel açtı. Müsaadelerini birinci olarak Muratpaşa Belediyesi’nin kurucu başkanı Mehmet Manavoğlu’dan ve akabinde gelen müsaadeleri de dönemin büyükşehir belediye başkanı Hasan Subaşı’nın desteğiyle aldığını aktaran Mehmet Temel, “Hemen çabucak 1996’dan beri Kaleiçi’de çalışıyorum. Uzun bir periyot kendim takı yapıp sattım. Çeşitli ikramlık eşyalar burada dükkânımda yer aldı. Burada Işıklar Caddesi’nden bir kişi intihardan dönüp bana teşekkür etmişti. Ben hiç kendimi engelli hissetmediğim ve daima sevinçli olabildiğim için kendini şükürsüz bulmuştu” diyerek kelamlarını noktaladı.
Mehmet Temel, hiç bitmeyen sevinç ve azimle Kaleiçi’nin girişinde bulunan dükkânında ayağıyla yaptığı tüm işlerde yerli ve yabancı turistlerin dikkatini çekmeye devam ediyor.